20 czerwca 2022 roku miało miejsce spotkanie z przedstawicielami firm członkowskich Międzynarodowej Grupy Izb Handlowych – IGCC z Ministerstwem Finansów, w temacie podatku u źródła. Spotkanie dotyczyło zagadnienia, jakim dla firm jest możliwość stosowania preferencji w podatku u źródła w oparciu o tzw. oświadczenie zarządu płatnika. W ślad za spotkaniem Monika Lewandowska z CRIDO, wieceprzewodnicząca Komitetu Finansowo-Podatkowego przy CCIFP, przygotowała, w oparciu o przekazywane przez biznes uwagi, stanowisko IGCC.
CCIFP prowadzi w imieniu IGCC dialog z Ministerstwem Finansów odnośnie przepisów o WHT od października 2018 roku.
Pełna treść stanowiska poniżej:
"Szanowny Panie,
W pierwszej kolejności chcielibyśmy podziękować za spotkanie z przedstawicielami firm członkowskich Międzynarodowej Grupy Izb Handlowych - IGCC (dalej: IGCC), które miało miejsce 20 czerwca 2022 roku i za chęć kontynuowania dialogu w temacie podatku u źródła.
Niniejszym pismem chcielibyśmy również zaadresować i podkreślić wagę i priorytetowość tematu, jakim dla firm jest możliwość stosowania preferencji w podatku u źródła w oparciu o tzw. oświadczenie zarządu płatnika.
Jako Izba otrzymaliśmy sygnały od Firm (również spoza Izby), iż w rozmowach z Lubelskim Urzędem Skarbowym spotykają się ze stanowiskiem, że w trakcie roku możliwe jest tylko jednorazowe złożenie oświadczenia podstawowego w zakresie danego podatnika/płatności (a tym samym po upływie ważności tego oświadczenia należy pobierać podatek i występować o jego zwrot). Jak rozumiemy, stanowisko to opiera się na wąskiej interpretacji przepisów art. 26. 7c i 7f ustawy o CIT - złożenie oświadczenia za miesiąc przekroczenia kwoty 2 mln złotych i możliwość stosowania go przez kolejne dwa miesiące (po oświadczeniu potwierdzającym ważność).
Jednocześnie jest to stanowisko zupełnie odmienne od podejścia przyjętego w tym zakresie przez przedstawicieli firm. W naszej ocenie przeczy ono idei i sensowi tego instrumentu zabezpieczającego, a także nie wynika z przepisów:
- Literalna wykładania art. 26 ust 7a ustawy o CIT wprost wskazuje iż mechanizm Pay&Refund nie jest stosowany w sytuacji, w której przedstawiciele zarządu płatnika złożą stosowne oświadczenie co do statusu kontrahenta oraz posiadanych dokumentów co do możliwości zastosowania preferencyjnej stawki podatku u źródła.
- W tym kontekście, przepisy art. 26 ust. 7c i 7f nie powinny być w ocenie Izby rozumiane jako ograniczenie tej zasady, a jedynie doprecyzowanie kwestii technicznych związanych z jego składaniem. Co więcej w ocenie Firm użycie w art. 26e ust. 7f zwrotu „dokonuje na rzecz podatnika dalszych wypłat należności (…)” a także brak wskazania, iż nie jest możliwe składanie kolejnych oświadczeń przez zarząd wskazuje, że celem przepisu jest raczej zabezpieczenie systematyczności w potwierdzaniu przez zarząd statusu kontrahenta niż przyjęcie założenia, iż takie oświadczenie może stanowić mechanizm zabezpieczający przed poborem podatku u źródła tylko przez część roku podatkowego.
- Na tak wąskie rozumienie zakresu czasowego ważności oświadczenia nie wskazuje również uzasadnienie do wprowadzonych od 2019 roku zmian. W uzasadnieniu do projektu ustawy z dnia 17 września 2018 r. wskazano iż „Proponowane rozwiązanie – tj. możliwość złożenia oświadczenia przez płatnika w celu zastosowania dotychczasowego mechanizmu relief at source – ma na celu uproszczenie dokonywania rozliczeń podatku u źródła w przypadku, gdy obie strony relacji gospodarczych (tj. płatnik i podatnik) mają do siebie zaufanie i posiadają wiedzę o spełnieniu przesłanek do zastosowania preferencyjnych zasad opodatkowania (np. z uwagi na długotrwałe i przejrzyste relacje gospodarcze).” Z przytoczonego fragmentu jasno wynika intencja ustawodawcy aby w warunkach przejrzystych i trwałych relacji z kontrahentem dopuszczać możliwość uproszczenia rozliczeń w podatku u źródła na podstawie oświadczenia, zaś dalsza część uzasadnienia nie potwierdza aby intencją ustawodawcy było jakiekolwiek czasowe ograniczenia w tym zakresie;
- Takie wąskie rozumienie mija się również z ekonomią samego procesu należytej staranności i systemem kar związanych z nieprawidłowościami w oświadczeniu zarządu płatnika. Firmy angażują znaczące środki finansowe i czasowe, a także czas kontrahentów, żeby zabezpieczyć zarząd przed ryzykiem przewidzianych w Kodeksie Karnym Skarbowym wielomilionowych kar za błędy w oświadczeniu. Przyjęcie podejścia iż taki wysiłek podejmowany jest dla zabezpieczenia pozycji firmy wyłącznie na kilka miesięcy w roku trudno jest pogodzić z jakąkolwiek efektywnością procesu o charakterze de facto compliance. Prawidłową ekonomikę widać dobrze na przykładzie tzw. oświadczenia zarządu w zakresie cen transferowych. Składane jest ono raz w roku, podobnie kluczowy dokument w zakresie podatku u źródła jakim jest certyfikat rezydencji zagranicznego podatnika również zachowuje ważność przez 12 miesięcy.
- Niezależnie od wyżej wskazanych argumentów, jak rozumiemy Ministerstwo Finansów planuje przychylić się do postulatów składanych m.in. przez Izbę i zmienić przepisy tak aby od 2023 roku możliwe było złożenie jednego oświadczenia ważnego przez cały rok. Tym bardziej, w tym kontekście może dziwić chęć kwestionowania kolejnych oświadczeń zarządu płatnika w połowie 2022 roku. Efektywnie doprowadzi to bowiem do niemożności korzystania z wprowadzonej wyraźnym przepisem ustawowym (art. 26 ust 7a ustawy o CIT) możliwości potwierdzenia statusu zagranicznego podatnika (czyli w praktyce obowiązkowego działania mechanizmu Pay and Refund zaledwie przez kilka miesięcy), generując jedynie po stronie firm i ich zarządów oraz zagranicznych kontrahentów kolejne obszary niepewności podatkowej i konieczności dyskusji z zagranicznymi inwestorami.
Biorąc pod uwagę powyższe, z uwagi na rosnącą niepewność firm co do skutków złożonych oświadczeń w obszarze potencjalnej zaległości w podatku u źródła, Izba zwraca się z prośbą o:
- Pilne wydanie syntetycznych wiążących objaśnień Ministerstwa Finansów (względnie interpretacji ogólnej), które wskażą iż art. 26 ust. 7a ustawy o CIT powinien być traktowany jako zasada nadrzędna, zaś art. 26 ust. 7c i 7f nie przesądzają o braku możliwości złożenia kolejnych oświadczeń zarządu płatnika w odniesieniu do dalszych wypłat należności dokonywanych po złożeniu oświadczenia głównego (tj. za miesiąc przekroczenia kwoty 2 mln złotych).
Lub (gdyby wydanie objaśnień miało być procesem zbyt długotrwałym)
- Wydanie stosownego rozporządzenia Ministra Finansów, które umożliwi realizację wyżej wskazanego postulatu (np. poprzez zaniechanie poboru podatku po złożeniu oświadczenia podstawowego) - jak rozumiemy pomysł rozporządzenia był już analizowany w Ministerstwie Finansów na wysokim stopniu zaawansowania zaś stosowna delegacja mogłaby w tym zakresie wynikać bądź z przepisów Ordynacji Podatkowej bądź z przepisów ustawy o CIT. Aby uniknąć kontrowersji, rozporządzenie powinno mieć moc obowiązującą od 1 stycznia 2022 roku.
Powyższe ma na celu sprawne i szybkie zabezpieczenie pozycji firm jeszcze w 2022 roku. Planowane przez Ministerstwo Finansów słuszne zmiany w zakresie modyfikacji przepisu o oświadczeniach efektywnie wejdą w życie dopiero za pół roku, do tego czasu jednak firmy nie będą miały gwarancji i pewności co do skutków złożonych przez przedstawicieli zarządu oświadczeń.
Niezależnie sugerujemy również aby ww. objaśnienia zawierały jasne wskazanie iż oświadczenie może zostać podpisane (w przypadku zarządu wieloosobowego) przez jednego członka zarządu lub upoważnionego kierownika jednostki. W praktyce Izby spotykają się z podejściem w którym do oświadczenia WH-OSC wymagane jest złożenie dodatkowego oświadczenia podpisanego przez cały zarząd. Takie podejście nie wynika jednak z przepisów prawa.
Jednocześnie wyrażamy gotowość dalszych spotkań i dialogu w tym zakresie zarówno z przedstawicielami Ministerstwa Finansów jak i przedstawicielami Krajowej Administracji Skarbowej.
Łączymy wyrazy szacunku,
członkowie IGCC
________________________
Międzynarodowa Grupa Izb Handlowych – International Group of Chambers of Commerce (IGCC) powstała w 2005 r. w celu stworzenia jednolitej platformy do komunikacji dla międzynarodowego środowiska przedsiębiorstw z władzami Rzeczpospolitej.
Obecnie IGCC skupia 17 Izb Handlowych, które reprezentuje obecnie 23 kraje i ponad 2700 przedsiębiorstw, przedstawicieli najbardziej znaczących inwestorów zagranicznych na polskim rynku, zatrudniającym bezpośrednio ponad 800 tysięcy osób.
W imieniu:
1. Advantage Austria
2. AHK Polska (Polsko-Niemiecka Izba Przemysłowo-Handlowa)
3. AmCham (Amerykańska Izba Handlowa w Polsce)
4. BBC (Belgijska Izba Gospodarcza)
5. BPCC (Brytyjsko-Polska Izba Handlowa)
6. CCIFP (Francusko-Polska Izba Gospodarcza)
7. CCII (Włosko-Polska Izba Handlowo-Przemysłowa w Polsce)
8. ICC (Irlandzka Izba Handlowa)
9. NPCC (Niderlandzko-Polska Izba Gospodarcza)
10. PHIG Polsko-Hiszpańska Izba Gospodarcza)
11. PICC (Polish-Israeli Chamber of Commerce)
12. Polish Canadian Chamber of Commerce (PCCC)
13. Polsko - Szwajcarska Izba Gospodarcza
14. Polsko-Rumuńska Bilateralna Izba Handlowo-Przemysłowa
15. PPCC (Polsko – Portugalska Izba Gospodarcza)
16. SPCC (Skandynawsko – Polska Izba Gospodarcza)
17. PLIG (Polsko-Luksemburska Izba Gospodarcza)