Aktualności firm stowarzyszonych

Newsletter podatkowy - 30 września 2019

W dniu 1 sierpnia 2019 roku weszła w życie ustawa z dnia 4 lipca 2019 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o świadczeniach rodzinnych oraz ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz.U. 2019.1394). Głównym elementem nowelizacji jest wprowadzenie zwolnienia z podatku przychodów ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej, spółdzielczego stosunku pracy oraz umów zlecenia, uzyskanych przez podatników, którzy nie ukończyli 26 roku życia, a ich przychód nie przekroczył rocznego limitu 85.528 zł (w 2019 r. limit wynosi 35 636,67 zł).

Nowe przepisy dotyczą dochodów uzyskanych od 1 sierpnia 2019 r., jednak obowiązek obliczania i pobierania zaliczek przez płatników zgodnie z nowymi zasadami, powstanie wyłącznie w sytuacji, gdy młody podatnik złoży płatnikowi stosowane oświadczenie, w którym wskaże, że jego przychody podlegają zwolnieniu. Jeżeli takie oświadczenie nie zostanie złożone, płatnik pobierze podatek zgodnie z zasadami ogólnymi, natomiast podatnik będzie mógł odzyskać podatek po złożeniu rozliczenia rocznego.

Natomiast do przychodów uzyskanych od 1 stycznia 2020 r. ulga będzie uwzględniana już przy obliczaniu zaliczek na podatek (bez konieczności składania oświadczenia przez podatnika).

Zgodnie z informacjami Ministerstwa Finansów, zwolnienie obejmuje wynagrodzenie wypłacone do dnia 26 urodzin włącznie. Przychód powstały po 26 urodzinach lub przekraczający kwotę limitu podlega opodatkowaniu i należy pobrać zaliczkę na poczet podatku.

Co istotne, nowelizacja nie zwalnia ze składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne.

Obowiązkowy mechanizm podzielonej płatności

Komisja Europejska wyraziła zgodę na obowiązkowy mechanizm podzielonej płatności (split payment), który wejdzie w życie w Polsce 1 listopada 2019 r. na mocy ustawy z dnia 9 sierpnia 2019 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2019.1751).

Mechanizm podzielonej płatności obejmie 150 towarów i usług wskazanych w nowym załączniku nr 15 do Ustawy o podatku od towarów i usług, jeżeli zostaną udokumentowane fakturą, w której kwota należności ogółem stanowi kwotę 15.000 złotych lub wyższą. Co istotne, wskazana kwota dotyczy faktury, a nie tylko usług wymienionych w załączniku. Oznacza to, że wartość towarów i usług z załącznika może być niska, ale suma wykazana na fakturze przesądzi o konieczności zastosowania podzielonej płatności.

Podatnik zobowiązany do zapłaty zgodnie z regułami wynikającymi z nowych przepisów wpłaca kwotę podatku VAT (dotyczącą towarów lub usług z załącznika nr 15) na rachunek VAT, a pozostałą część należności na rachunek przedsiębiorcy.

Warto podkreślić, że podatnik może dobrowolnie zastosować split payment także do innych transakcji, nieobjętych tym mechanizmem.

Kluczowe w nowych regulacjach są sankcje za niezastosowanie się do wprowadzonych reguł. Podstawowym obowiązkiem sprzedawcy będzie oznaczenie każdej faktury VAT, o wartości brutto powyżej 15.000 zł i obejmującej towary i usługi wrażliwe, słowami "mechanizm podzielonej płatności". Niedopełnienie tego obowiązku będzie skutkować nałożeniem na podatnika sankcji VAT w wysokości 30% podatku od wartości towarów i usług wymienionych w załączniku nr 15 i wykazanych w fakturze, chyba, że pomimo braku oznaczenia, kontrahent zapłacił należność z zastosowaniem podzielonej płatności. Natomiast w przypadku niezastosowania sposobu zapłaty z uwzględnieniem reguł split payment, na nabywcy także będzie ciążyć ryzyko zastosowania 30% sankcji VAT (gdyby sprzedawca nie rozliczył podatku).

Ponadto, od 1 stycznia 2020 r., jeżeli nabywca nie dokona płatności za wskazane towary i usługi, zgodnie z przepisami regulującymi mechanizm podzielonej płatności, wówczas dodatkową konsekwencją będzie brak możliwości zaliczenia wydatków na te towary i usługi do kosztów uzyskania przychodów.

Nowe zasady będą miały zastosowanie do transakcji dokonywanych po 1 listopada. Ustawodawca przewidział jednak regulacje przejściowe dla dostawy towarów lub świadczenia usług dokonanych przed 1 listopada, jeżeli obowiązek podatkowy lub faktura została wystawiona po 31 października. W takiej sytuacji zastosowanie znajdą dotychczasowe regulacje. Ta zasada obowiązuje również dla dostawy towarów i świadczenia usług dokonanych po 31 października, ale dla których faktura została wystawiona przed 1 listopada.

Akcyza od zagranicznego auta

Resort finansów opublikował projekt z dnia 12 września 2019 r. dotyczący nowelizacji Ustawy o podatku akcyzowym, który ma położyć kres optymalizacjom podatkowym i nieprawidłowościom, a także uszczelnić system poboru podatku akcyzowego od samochodów osobowych.

Planowane zmiany dotyczą, między innymi, ukrócenia praktyki polegającej na sprowadzaniu do Polski pojazdu i jego rejestrowaniu jako pojazd ciężarowy bądź specjalny, a następnie dokonywaniu w nim zmian technicznych właściwych dla samochodów osobowych. Na gruncie obecnych przepisów o podatku akcyzowym, sprowadzenie do Polski pojazdu innego, niż osobowy, nie podlega akcyzie; nie jest również opodatkowana zmiana konstrukcyjna pojazdu i dostosowanie go do wymogów samochodu osobowego.

Zgodnie z założeniami projektu, przedmiotem opodatkowania akcyzą będzie również dokonanie w pojeździe samochodowym, innym niż samochód osobowy, zarejestrowanym na terytorium kraju zgodnie z przepisami o ruchu drogowym zmian konstrukcyjnych zmieniających rodzaj tego pojazdu na samochód osobowy. Opodatkowaniu akcyzą będzie również podlegać nabycie lub posiadanie samochodu osobowego niezarejestrowanego wcześniej na terytorium Polski, jeżeli nie można ustalić podmiotu, który dokonał wcześniejszej czynności podlegającej opodatkowaniu, a podczas kontroli podatkowej nie ustalono, że akcyza została zapłacona w należytej wysokości.

Na razie projekt jest na etapie konsultacji, ale prawdopodobnie większość przepisów wejdzie w życie na początku 2020 roku.

Orzecznictwo sądów administracyjnych

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 1 sierpnia 2019 r. (sygn. akt II FSK 2750/17)

Zobowiązanego nie mogą obciążać koszty postępowania egzekucyjnego wszczętego i prowadzonego w wykonaniu decyzji podatkowej wydanej na podstawie przepisu prawa, którego niezgodność z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej orzekł Trybunał Konstytucyjny. W takim przypadku koszty egzekucyjne powinny zostać zwrócone podatnikowi.

Sprawa dotyczyła podatniczki, od której pobrano ponad 100 tys. zł kosztów egzekucyjnych, a tytuł wykonawczy został wystawiony na podstawie decyzji, która została później uchylona w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego. Przedmiotem sporu z fiskusem była wykładnia przepisu nakładającego na organ egzekucyjny obowiązek zwrotu pobranych należności z tytułu kosztów egzekucyjnych, gdy wszczęcie i prowadzenie egzekucji było niezgodne z prawem.

W orzecznictwie NSA funkcjonowały dotychczas różne poglądy na ten temat. Zgodnie z pierwszym z nich, niezgodność z prawem dotyczy czynności wierzyciela i organu egzekucyjnego, a nie organu podatkowego. Ocena zgodności z prawem wszczęcia i prowadzenia postępowania egzekucyjnego nie obejmuje oceny prawidłowości i zgodności z prawem decyzji, na podstawie której wierzyciel wystawił tytuł wykonawczy. Drugi pogląd, który znalazł aprobatę części składów orzekających, stwierdza, że niezgodność z prawem należy rozumieć w tym kontekście szeroko i dotyczy ona nie tylko czynności wierzyciela lub organu egzekucyjnego, ale także podstawy prawnej samej egzekucji.

W niniejszej sprawie NSA przychylił się do stanowiska podatniczki, choć nie rozstrzygnął jednoznacznie między konkurencyjnymi koncepcjami wykładni. NSA stwierdził jedynie, iż zobowiązanego nie mogą obciążać koszty postępowania egzekucyjnego wszczętego i prowadzonego w wykonaniu decyzji podatkowej wydanej na podstawie przepisu prawa, którego niezgodność z Konstytucją orzekł wcześniej Trybunał Konstytucyjny.

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 7 czerwca 2019 r. (sygn. akt II FSK 1724/17)

NSA uznał, że kara umowna za odstąpienie od umowy najmu nie może stanowić kosztu uzyskania przychodu, a samo zawarcie umowy przedwstępnej nie stanowi inwestycji w obym środku trwałym.

Sprawa dotyczyła spółki, która zawarła umowę przedwstępną najmu nieruchomości. Zgodnie z umową, spółka zobowiązała się do zapłaty 4 mln zł kary, w przypadku gdyby nie doszło do podpisania umowy. Sytuacja spółki zmieniła się i uznała ona, że najem nie będzie dla niej opłacalny. W związku z tym odstąpiła od umowy, a w wyniku postępowania sądowego została zobowiązana do zapłaty kary. Spółka chciała zaliczyć kwotę kary do kosztów uzyskania przychodów argumentując, że rezygnacja z najmu leżała w jej interesie, bo umożliwiała dalsze prowadzenie działalności, a zatem miała na celu zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodu.

Z powyższym stanowiskiem nie zgodziły się organy podatkowe, a wraz z nimi sądy administracyjne. Niepodpisanie umowy najmu nie jest zdarzeniem stanowiącym przysporzenie, zatem nie można kary z tego tytułu zaliczyć do kosztów podatkowych. NSA uznał, że zaliczenie do kosztów byłoby możliwe w odniesieniu do kosztów zawarcia umowy, nie zaś kosztów odstąpienia od niej.

Interpretacje organów podatkowych

Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 28 sierpnia 2019 r., nr 0115-KDIT3.4011.280.2019.1.PSZ

W wydanej interpretacji Dyrektor KIS uznał, że nie jest dopuszczalna zmiana wybranej metody amortyzacji po rozpoczęciu amortyzacji środka trwałego.

Organ podatkowy udzielił odpowiedzi na pytanie przedsiębiorcy czy po pięciu latach stosowania liniowej amortyzacji według stawki 2,5% rocznie istnieje możliwość zmiany wysokości stawki amortyzacyjnej przy zachowaniu metody liniowej. Podatnik twierdził, że brak możliwości zmiany metody amortyzacji nie oznacza braku możliwości zmiany stawki.

Dyrektor KIS nie zgodził się z tym stanowiskiem i stwierdził, że wyboru metody amortyzacji środka trwałego zgodnie z Ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych dokonuje się przed rozpoczęciem amortyzacji, a raz wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego, co oznacza zakaz zmiany metody amortyzacji w trakcie trwania tego procesu. Ustalenie indywidualnej stawki amortyzacyjnej po pięciu latach dokonywania odpisów amortyzacyjnych metodą liniową stanowi według Dyrektora KIS zmianę metody amortyzacji. Podwyższanie stawek amortyzacyjnych jest możliwe tylko w ściśle określonych przypadkach, należy zatem rozważnie wybrać metodę amortyzacji mienia na samym początku.

Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 16 sierpnia 2019 r. nr 0112-KDIL3-3.4011.222.2019.1.MM

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydał korzystną dla przedsiębiorców interpretację podatkową, w której potwierdził, że umorzoną wierzytelność można zaliczyć do kosztów podatkowych.

Sprawa dotyczyła polskiego przedsiębiorcy, który sprzedawał towary zagranicznemu kontrahentowi i księgował faktury po stronie przychodów, jednak kontrahent nie wywiązywał się ze swoich zobowiązań. Po próbach odzyskania należności przedsiębiorca zawarł z kontrahentem ugodę zwalniającą go z części długu. Zamierzał kwotę umorzenia rozliczyć w kosztach podatkowych.

Za istnieniem takiej możliwości opowiedział się Dyrektor KIS przypominając przesłanki, które należy wypełnić. By skorzystać z rozliczenia umorzonej wierzytelności kosztach należy ją wcześniej rozpoznać po stronie przychodów oraz upewnić się, że nie jest przedawniona, gdyż takie wierzytelności są wyłączone z kosztów uzyskania przychodu w podatku dochodowym. Przedsiębiorca spełniał te wymagania, mógł zatem zwiększyć koszty o kwotę netto sprzedaży.

Share this page Share on FacebookShare on TwitterShare on Linkedin
Close

Zaloguj się do Strefy Członkowskiej!