Analizy i badania

Newsletter podatkowy - 19 lutego 2019

Niezmiennie od wielu lat wątpliwości podatników rodzą zagadnienia podatkowe związane z benefitami udostępnianymi przez pracodawcę. Poniżej prezentujemy wybrane przykłady najnowszych interpretacji organów podatkowych jak również orzeczeń sądów administracyjnych dotyczących tego zagadnienia.

 

1. Nadal niejasne rozliczanie paliwa w przypadku prywatnego korzystania z  samochodów służbowych

W interpretacji z 17 stycznia 2019 r. (sygn. 0115-KDIT2-2.4011.426.2018.2.ŁS), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w sposób kompleksowy ustosunkował się do pytania, czy pracodawca, oprócz określonego w ustawie o PIT ryczałtu za korzystanie z samochodów służbowych do jazd prywatnych, powinien odrębnie doliczyć do przychodów ze stosunku pracy swoich pracowników wartość zużytego w tym celu paliwa. Wbrew stanowisku wnioskodawcy organ odpowiedział na powyższe pytanie twierdz?co.

Organ wskazał, że określaj?c w art. 12 ust. 2a ustawy o PIT wartość pieniężn? nieodpłatnego świadczenia ustawodawca wyraźnie zaakcentował, że jest to świadczenie, które przysługuje pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych, nie zaś z  tytułu eksploatacji tego samochodu. Zatem, zdaniem organu, ustawodawca przepisem tym nie obj?ł wszystkich kosztów zwi?zanych z używaniem/eksploatacj? samochodów służbowych w  celach prywatnych pracownika. Ponadto, w warunkach rynkowych udostępnienie (użyczenie, wypożyczenie samochodu) polega na tym, że podmiot przekazuje samochód z określonym poziomem paliwa w zbiorniku, a przy zwrocie klient ma obowi?zek zwrócić samochód z takim samym poziomem paliwa. Opłata dotyczy zatem wył?cznie samej możliwości wykorzystania samochodu. Nie można również zapominać, że pracownicy z różn? intensywności? wykorzystuj? udostępniony im samochód. Wynika to z różnych odległości od miejsca zamieszkania, czy z  sytuacji rodzinnej (część pracowników wykorzystuje samochód podwoż?c dzieci do szkoły, opiekuj?c się starszymi rodzicami itp.). Zwrócono wreszcie uwagę, że cena samego paliwa zakupionego przez pracodawcę do celów prywatnych pracownika niejednokrotnie mogłaby znacznie przekraczać wartość ryczałtu za używanie samochodu wskazanego w przepisach, co stałoby w sprzeczności z zawartymi w nich uregulowaniami.

W tych okolicznościach, zdaniem organu, ryczałtowo określona wartość świadczenia wskazanego w art. 12 ust. 2a ustawy o PIT obejmuje wył?cznie te koszty ponoszone przez pracodawcę, które obci?żałby go niezależnie od tego czy pracownik będzie wykorzystywał samochód służbowy do celów prywatnych czy też nie (tj. np. takie koszty eksploatacyjne jak koszty ubezpieczenia, bież?ce naprawy, przegl?dy czy wymiana opon). Używanie tak udostępnionego samochodu wi?że się jednak z konieczności? ponoszenia przez pracownika dodatkowych kosztów, w tym kosztów zużytego paliwa, opłat parkingowych czy opłat za przejazdy autostrad?, które powinny zostać uwzględnione w podstawie opodatkowania poza ustawowym ryczałtem jako odrębne nieodpłatne świadczenie.

Warto przypomnieć, że całkiem odmienne stanowisko wyraził w wyroku z 27 września 2018 r. NSA (sygn. II FSK 2430/16). S?d, potwierdzaj?c stanowiska prezentowane w licznych wyrokach wojewódzkich s?dów administracyjnych, uznał, że koszty paliwa jak również inne koszty eksploatacyjne samochodu służbowego udostępnianego pracownikowi do jego celów prywatnych wchodz? w skład ryczałtu, o którym mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o PIT. Zdaniem s?du, istotnym argumentem potwierdzaj?cym tak? wykładnię jest przede wszystkim cel wprowadzenia przepisu: intencj? projektodawcy było uproszczenie zasad ustalania wartości świadczenia, zaś konieczność odrębnego ustalania kosztów zużycia paliwa nie realizowałaby tego celu. Dodatkowym argumentem jest konstrukcja ryczałtu i ustalenie jego wysokości w zależności od pojemności silnika samochodu – pojemność silnika stanowi parametr warunkuj?cy przede wszystkich zużycie paliwa.

Wydaje się, że s?dy administracyjne wypracowały już w tej kwestii jednolite stanowisko, korzystne dla podatników i płatników. Niestety, stanowisko to jest nadal kwestionowane przez organy skarbowe, a to oznacza, że w przypadku przyjęcia przez pracodawcę korzystnej wykładni prezentowanej przez s?dy, pracodawca musi liczyć się z ryzykiem sporu z organem podatkowym.

2. Kontrowersyjne rozliczanie zakwaterowania pracownika w trakcie wykonywania pracy poza miejscem zamieszkania

Przedmiotem sporu w sprawie o sygn. I SA/Po 530/18 (wyrok WSA w Poznaniu z  23  listopada 2018 r.) było pytanie czy wartość wydatków ponoszonych przez pracodawcę na rzecz konkretnego pracownika, w postaci zapewnienia pracownikowi bezpłatnego zakwaterowania (w hotelu albo w wynajętym lokalu mieszkalnym) w zwi?zku z  wykonywaniem obowi?zków poza miejscem zamieszkania pracownika, stanowi dla pracownika przychód podatkowy.

Analizuj?c powyższ? kwestię s?d w pierwszym rzędzie przypomniał, że była już ona przedmiotem rozważań s?dów administracyjnych. Za punkt wyjścia dla tych rozważań przyjmowany jest wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r. o sygn. K 7/13, w którym Trybunał uznał, że za przychód pracownika mog? być uznane tylko takie świadczenia, które zostały spełnione za jego zgod? i w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść, a korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Natomiast ponoszenie przez pracodawcę wydatków w celu zapewnienia noclegów pracownikowi w miejscu świadczenia pracy, w tym przypadku położonego za granic?, jest świadczeniem poniesionym w interesie pracodawcy. Zdaniem s?du, obowi?zek zapewnienia prawidłowej organizacji pracy nie może być utożsamiany tylko z zapewnieniem biurka, materiałów biurowych czy pokryciem kosztów eksploatacji samochodu służbowego czy kosztów zużytej energii elektrycznej. Ten obowi?zek należy i trzeba odnosić i analizować w kontekście konkretnych obowi?zków pracowniczych i wynikaj?cych z tych obowi?zków oczekiwań pracodawcy, a także specyfiki danej pracy. W rozpoznawanej sprawie specyfika wskazywała na mobilny, rotuj?cy charakter pracy (pracownicy byli wysyłani na różne budowy) – co wymagało zapewnienia im także noclegów. W tym kontekście s?d przypomniał także o obowi?zkach nałożonych na pracodawcę przez Kodeks pracy, zgodnie z którym pracodawca jest obowi?zany organizować pracę w sposób zapewniaj?cy pełne wykorzystanie czasu pracy, jak również osi?ganie przez pracowników wysokiej wydajności i należytej jakości pracy, organizować pracę w sposób zapewniaj?cy zmniejszenie uci?żliwości pracy oraz zapewniać bezpieczne i higieniczne warunki pracy. Nie można także pomijać faktu, że pracownik nie ma żadnej swobody w zarz?dzaniu i  rozporz?dzaniu udostępnionym świadczeniem w postaci lokalu mieszkalnego i wykorzystuje je tylko w konkretnym celu, tj. wykonaniu swoich obowi?zków pracowniczych. W tej sytuacji, niezależnie od regulacji limituj?cej zwolnienie od podatku wył?cznie diet i innych należności za czas podróży służbowej pracownika oraz wartości świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z  tytułu zakwaterowania pracowników do kwoty 500 zł miesięcznie - tego rodzaju świadczenia nie stanowi? przychodu z tytułu "innych nieodpłatnych świadczeń".

Pomimo racjonalności prezentowanych przez s?d argumentów, popartych orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego, zagadnienie rozliczania kosztów zakwaterowania nadal nie jest jednoznaczne, na co wskazuj? odmienne stanowiska prezentowane w interpretacjach podatkowych. Przykładem jest interpretacja z 17 stycznia 2019 r. (sygn. 0115-KDIT2-2.4011.431.2018.2.ENB). Dotyczyła ona zakwaterowania pracowników przez pracodawcę - agencję pracy tymczasowej, który w zwi?zku z realizacj? umów zawartych z innymi podmiotami (tzw. pracodawcami-użytkownikami) zamierza oddelegować zatrudnionych przez siebie pracowników tymczasowych na terytorium Francji, do wykonywania pracy u lokalnych pracodawców. W ocenie organu, w opisanej sytuacji obowi?zuj?ce przepisy prawa nie nakładaj? na pracodawcę obowi?zku zrekompensowania pracownikowi tymczasowemu wydatków, tak jak ma to miejsce np. w przypadku podróży służbowej. Wykonywania pracy w miejscach wskazanych przez pracodawcę lub pracodawcę-użytkownika nie można utożsamiać ani z podróż? służbow? ani z prac? mobiln?. Przedstawiona we wniosku sytuacja, w przeciwieństwie do podróży służbowej, nie stanowi wykonania zadania służbowego rozumianego jako zdarzenie incydentalne w stosunku do pracy umówionej i wykonywanej zwykle w ramach stosunku pracy. Zdaniem organu, w tej sytuacji pracodawca, mimo braku ci?ż?cego na nim obowi?zku nałożonego przepisami powszechnie obowi?zuj?cego prawa, zapewnia pracownikom nieodpłatne świadczenie w postaci zapewnienia zakwaterowania, przez co uznać należy, że wartość tego świadczenia stanowi dla pracowników przychód podlegaj?cy opodatkowaniu.

Odmienne stanowisko organu podatkowego wynika w tym przypadku z kwalifikacji rodzaju pracy wykonywanej przez pracowników, których, zdaniem organu, nie można tu uznać za pracowników mobilnych. Zgodnie, bowiem, z orzecznictwem s?dów administracyjnych za pracownika mobilnego uważa się pracownika pracuj?cego w warunkach stałego przemieszczania się (podróży), dla którego podróż nie stanowi zjawiska wyj?tkowego, lecz jest normalnym wykonywaniem obowi?zków pracowniczych (jak przedstawiciel handlowy czy kierowca). Maj?c powyższe na uwadze należy podsumować, że każda sytuacja powinna być rozważana indywidualnie, z  uwzględnieniem stosownych przepisów nie tylko prawa podatkowego, ale także przepisów Kodeksu pracy i okoliczności faktycznych danej sprawy, w tym, postanowień umów zawartych z  pracownikami i ewentualnie innymi podmiotami.

3. Opodatkowanie korzyści uzyskiwanych w zwi?zku z udziałem w programie "motywacyjnym" opartym o papiery wartościowe

Podatnicy nadal maj? w?tpliwości co do sposobu opodatkowania programów tzw. motywacyjnych i podobnych programów o charakterze lojalnościowym, zwykle adresowanych do kadry wyższego szczebla i opartych o akcje lub inne papiery wartościowe. Przykładem orzeczenia dotycz?cego tego zagadnienia jest wyrok WSA w  Poznaniu z 21 grudnia 2018 r. (sygn. I SA/Po 680/18), dotycz?cy planowanego wprowadzenia przez spółkę programu motywacyjnego adresowanego do kluczowych osób (kadry wyższego szczebla).

Zgodnie z przedstawionym opisem stanu faktycznego, program ten ma stanowić system wynagradzania utworzony przez spółkę na podstawie uchwały walnego zgromadzenia. Kryteria uczestnictwa w programie będ? dość rozbudowane, pod uwagę wzięta zostanie ocena pracy członka kadry zarz?dzaj?cej, jego staż oraz wyniki całej spółki. W celu realizacji postanowień regulaminu programu spółka planuje warunkowo podwyższyć kapitał zakładowy oraz dokonać emisji bezpłatnych warrantów subskrypcyjnych na okaziciela (uprawniaj?cych ich posiadaczy do objęcia akcji), albo dokonać emisji akcji. W ramach programu spółka zaoferuje nieodpłatnie członkom kadry zarz?dzaj?cej warranty subskrypcyjne albo akcje imienne spółki. Program zakładać będzie możliwość skupienia warrantów/akcji od członków kadry zarz?dzaj?cej celem zaoferowania ich kolejnym beneficjentom programu. Zasady odkupu, w tym cenę odkupu, określać będzie regulamin programu oraz umowa uczestnictwa w programie, przy czym co do zasady nie będzie możliwości zbycia warrantów/akcji na rzecz osób trzecich, a jedynie na rzecz spółki. Warranty nie będ? dawać ich właścicielom (beneficjentom programu) żadnych praw korporacyjnych ani prawa do dywidendy spółki. Przyznanie warrantów subskrypcyjnych stanowić będzie jedynie potencjaln? możliwość uzyskania przyszłych korzyści w przypadku realizacji praw z nich wynikaj?cych i objęcia akcji. Sam fakt posiadania tych instrumentów finansowych nie uprawnia do żadnych praw korporacyjnych czy też maj?tkowych, w szczególności nie oznacza posiadania praw głosu czy też dywidendy.

Na tle przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wnioskodawca zwrócił się do organu m.in. z  pytaniem, czy objęcie/nabycie warrantów będzie skutkowało powstaniem przychodu podlegaj?cego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Na pytanie to Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w wydanej interpretacji indywidualnej odpowiedział twierdz?co.

Ze stanowiskiem organu nie zgodził się jednak WSA w przywołanym wyroku. S?d przypomniał, że zgodnie z obowi?zuj?cymi przepisami ustawy o PIT, przychodami s? otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieni?dze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Ustawa o PIT nie definiuje pojęcia nieodpłatnych oraz częściowo odpłatnych świadczeń, precyzuj?c jedynie sposób ich ustalania. W orzecznictwie s?dów administracyjnych wskazuje się, że pojęcie nieodpłatnego świadczenia ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwi?zane z kosztami lub inn? form? ekwiwalentu, przysporzenie maj?tku osobie, maj?ce konkretny wymiar finansowy. Z tego względu, rozstrzygnięcie sporu wymagało ustalenia czy wnioskodawca obejmuj?c b?dź też nabywaj?c warrant osi?gnie wymiern?, tzn. wyrażaln? w wartościach pieniężnych korzyść pod tytułem darmym.

Zgodnie z przepisami Kodeksu spółek handlowych, w celu podwyższenia kapitału zakładowego spółka może emitować papiery wartościowe imienne lub na okaziciela uprawniaj?ce ich posiadacza do zapisu lub objęcia akcji, z wył?czeniem prawa poboru (warranty subskrypcyjne). Warranty subskrypcyjne uprawniaj? posiadacza do zapisu lub objęcia akcji, z wył?czeniem prawa poboru. Maj?c na uwadze podobieństwo warrantów subskrypcyjnych do opcji w orzecznictwie s?dów administracyjnych wskazuje się, że przyznanie uczestnikom programu motywacyjnego opcji na akcje nie rodzi przychodu podatkowego, albowiem do maj?tku wnioskodawcy nie weszły żadne prawa (przysporzenia maj?tkowe maj?ce konkretny wymiar finansowy), którymi mógłby on rozporz?dzać jak właściciel. W chwili przyznania opcji (podobnym do stanu faktycznego sprawy) nie jest możliwa wycena tego przysporzenia, a w konsekwencji rozpoznanie przychodu z tytułu otrzymania opcji, czego wymaga art. 11 ust. 2a pkt 4 ustawy o PIT. Wnioskodawca uzyskuj?cy tak? opcję nie może być pewny, czy posiadane przez niego prawo do akcji faktycznie przekształci się kiedykolwiek w rzeczywiste przysporzenie (np. posiadanie akcji o określonej wartości), gdyż jego sytuacja osobista może ulec zmianie. Co więcej, zgodnie z obowi?zuj?cymi przepisami, wymóg ustalenia ceny emisyjnej lub sposobu jej ustalenia aktualizuje się jedynie w sytuacji, gdy warranty subskrypcyjne maj? być emitowanie odpłatne. Sytuacja tego rodzaju nie będzie mieć miejsca w niniejszej sprawie, z uwagi na wskazanie we wniosku, że w ramach opisanego programu dojdzie do nieodpłatnego zaoferowania jego członkom warrantów subskrypcyjnych lub akcji imiennych spółki.

Wobec powyższego s?d uznał, że interpretacja podatkowa była błędna: wbrew twierdzeniom organu objęcie jak i nabycie warrantów przez podatnika nie będzie skutkować powstaniem przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń. Objęcie jak i nabycie warrantu subskrypcyjnego nie ł?czy się bowiem z osi?gnięciem wymiernego (wyrażonego w wartościach pieniężnych) przysporzenia o charakterze maj?tkowym.

Omówione orzeczenie jest kolejnym, w którym s?d podkreśla konieczność ścisłej wykładni przepisu uzależniaj?cego powstanie po stronie osoby fizycznej przychodu podatkowego z tytułu nieodpłatnych świadczeń od rzeczywistego otrzymania takich świadczeń oraz możliwości precyzyjnego ustalenia ich kwoty.

4. Dofinansowanie z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych wycieczki dla pracowników

W interpretacji z 31 grudnia 2018 r. (sygn. 0113-KDIPT2-3.4011.611.2018.1.ID), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej odpowiedział na pytanie, czy kwota dofinansowania do wycieczki ze środków z ZFŚS jest dla pracownika, emeryta i członków ich rodzin przychodem podlegaj?cym opodatkowaniu w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o PIT.

Ze stanu faktycznego wniosku wynikało, że zgodnie z obowi?zuj?cym u wnioskodawcy regulaminem ZFŚS, środki z ZFŚS mog? być przeznaczane na dofinansowanie do wielodniowych wycieczek krajoznawczo-turystycznych i wycieczki takie wnioskodawca organizował. Celem organizacji wycieczek była integracja pracowników, co pozytywnie wpłynęło na wzajemne relacje i efektywność pracy. Nabór uczestników wycieczki był dobrowolny i  powszechnie dostępny dla wszystkich osób uprawnionych do korzystania z ZFŚS.

W zwi?zku z ograniczon? ilości? miejsc w autokarze, Komisja Socjalna przyznała dofinansowanie do wycieczki uprawnionym, zgodnie z zasadami określonymi w ustawie o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych i Regulaminie ZFŚS obowi?zuj?cym w Spółce. Wykonawcami wycieczek były biura turystyczne, które w wyniku postępowania przetargowego określiły koszt ogólny i koszt jednostkowy wycieczki. Na koszt wycieczki (zgodnie ze sporz?dzon? przez Spółkę specyfikacj?) złożyły się między innymi koszty: transportu, wyżywienia, zakwaterowania, opłaty za bilety wstępu do zwiedzanych miejsc. Biuro Turystyczne wystawiło faktury „za organizację wycieczki”. Pracownicy i emeryci wnieśli odpłatność za siebie i członka rodziny, zgodnie z tabel? odpłatności stanowi?c? zał?cznik do Regulaminu ZFŚS. Pozostała kwota kosztu wycieczki stanowiła dofinansowanie ze środków ZFŚS. Spółka od kwoty dofinansowania pobrała i odprowadziła zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych, traktuj?c dofinansowanie do wycieczki jako „inne nieodpłatne świadczenia” zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, a dofinasowana kwota zwolniona została z opodatkowania, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 67 ww. ustawy jedynie do wysokości 1.000 zł.

Jednak zdaniem organu interpretacyjnego, z oceny stanu faktycznego uwzględniaj?cej treść wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 wynika, że obiektywne kryterium – wyst?pienia po stronie pracownika przysporzenia maj?tkowego (korzyści) – nie jest spełnione, gdy pracodawca proponuje swoim pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych, czy szkoleniach choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu (konferencji, szkoleniu) dobrowolnie, to po jego stronie nie pojawia się żadna korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Z kolei bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu. Nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wi?że powstanie obowi?zku podatkowego. Bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak jest także podstaw do określenia jego wysokości. Tak więc, udział w spotkaniu (wyjeździe) integracyjnym, zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż brak jest podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymiern? korzyść.

5. Interpretacja ogólna w sprawie stosowania 50 procentowych kosztów uzyskania przychodów do honorariów z tytułu dzieł autorskich

Przepisy ustawy o PIT przewiduj? możliwość zastosowania korzystnej 50-procentowej stawki kosztów uzyskania przychodów dla pracowników, którzy tworz? utwory w ramach rodzajów działalności wymienionych w art. 22 ust. 9b tej ustawy (m.in. w zakresie działalności badawczo-rozwojowej czy programów komputerowych) oraz w zamian za rozporz?dzenie prawami autorskimi do tych utworów otrzymuj? honorarium autorskie (stanowi?ce część wynagrodzenia). Wydawane przez organy podatkowe interpretacje dotycz?ce warunków uzasadniaj?cych zastosowanie 50% kosztów s? jednak niejednoznaczne i często sprzeczne, nie wyjaśniaj? więc istniej?cych w?tpliwości. Trudno także nie dostrzec, że w ostatnim czasie stanowiska wnioskodawców s? coraz częściej kwestionowane przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z takim skutkiem, że wydawane interpretacje s? niekorzystne dla podatników.

W tej sytuacji, w dniu 3 stycznia 2019 r. Ministerstwo Finansów zdecydowało się na opublikowanie zawiadomienia o rozpoczęciu konsultacji podatkowych w zakresie projektu interpretacji ogólnej dotycz?cej możliwości zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów do części wynagrodzenia uzyskanego w ramach stosunku pracy z tytułu rozporz?dzania prawami autorskimi. Udostępniono również projekt takiej interpretacji.

Projekt ten zawiera wyjaśnienia dotycz?ce:

  • powstawania w ramach stosunku pracy utworu będ?cego przedmiotem prawa autorskiego i  skutku zwi?zanego z przyjęciem go przez pracodawcę,
  • konieczności dysponowania dowodami potwierdzaj?cymi stworzenie przez pracownika utworu będ?cego przedmiotem prawa autorskiego,
  • konieczności wyraźnego wyodrębnienia honorarium autorskiego od innych składników wynagrodzenia pracownika – twórcy.

Zaprezentowany przez ministerstwo projekt interpretacji ogólnej wskazuje, że pracodawca może zastosować kwotowe lub procentowe określenie honorarium autorskiego w stosunku do wynagrodzenia pracownika, przy czym honorarium to musi być powi?zane z konkretnym utworem (utworami) pracowniczym.

Warto przypomnieć, że instytucja interpretacji ogólnej ma na celu zapewnienie jednolitego stosowanie przepisów prawa podatkowego przez organy podatkowe. Interpretacja ogólna Ministra Finansów, wydawana z urzędu b?dź na wniosek, stanowi pewne generalne wytyczne i  objaśnienia przepisów prawa podatkowego. Co istotne, interpretacja taka ma również walor ochronny – zgodnie z obowi?zuj?cymi przepisami, zastosowanie się do interpretacji ogólnej nie może bowiem szkodzić temu, kto zgodnie z ni? postępuje. Z tej perspektywy, należy oczekiwać, że planowana interpretacja ogólna zwiększy bezpieczeństwa podatników stosuj?cych się do przedstawionych w niej zasad.

Wydanie interpretacji ogólnej powinno nast?pić w najbliższym czasie.

Share this page Share on FacebookShare on TwitterShare on Linkedin
Close

Zaloguj się do Strefy Członkowskiej!